te lang bericht, door veel te gave activiteiten!!!

danny's verjaardag was de laatste dag waar ik wat over had verteld.. Ik moet nu toch even heel diep graven naar de spannende beleving na die dag.. Ik zal proberen zo compleet en waarheidsgetrouw te zijn als mijn geheuhen me toelaat, maar ik weet het niet allemaal meer precies.
wij kwamen dus maandag uit dienst, die dag hebben we niet zoveel bijzonders gedaan. Toen ik s avonds in bed lag begon het te waaien en regenen, en klonk het alsof de pannen van het dak waaiden. Ik ben dus even uit bed gegaan om te kijken, en toen kwamen er echt hagelstenen uit de lucht, zo groot als knikkers.. echt ENORM! binnen een paar minuten stond iedereen natuurlijk voor zijn raam, maar de bui was maar van korte duur..
Ook die dag daarna hebben wij niet veel bijzonders gedaan. Ik herinner me ineens wat we hebben gedaan; ons eindverslag gemaakt! En woensdag hebben we ons eindgesprek gehad. Dit was een prima beoordeling met twee achten (één voor mn verslag en één voor mn stage) en ik was heel tevreden. Die middag ben ik met Jeroen even naar de Time Out gereden. Hij moest daar wat regelen en ik heb daar wat laatste spullen opgehaald. T was wel heel leuk om daar even weer te zijn, maar ook heerlijk om vrij te zijn toch. Daarna zijn Jeroen, Laura en ik in de auto gestapt om te gaan kijken bij Michel en Rick (twee begeleiders van de time outs) die aan het vissen waren. De toch daarheen duurde al hartstikke lang, en toen we aangekomen waren op de plek zoals die beschreven was, was daar niemand natuurlijk.. Wij baalden al, maar ik wist van te voren dat de route beschrijving niet perfect zou zijn. Goed, wij een andere kant op gereden (na drie rondjes en vijf keer omkeren) en toen kwamen we bij een grintpad dat we een stukje op zijn gereden. Halverwege zijn we maar omgekeerd omdat het een vrij onbegaanbaar pad was en wij dachten niet bij het meer uit te komen waar we moesten zijn. Wij dus weer terug naar de plek waar we vandaan kwamen, krijgen we een sms: na de camping, rechts een grintpad op.. hahahah.. helemaal weer terug dus en toch dat grintpad maar gevolgd.. komen op een gegeven hun auto's tegen, dus uitgestapt om verder te lopen. stukje over een redelijk pad door het bos, zagen hun vissen, maar zij ons niet en wisten niet hoe we bij ons moesten komen. Nou, toen volgde er een heel scala aan heen en weer lopen door bossen, weer terug, vast gelopen, nogmaals terug en uiteindelijk de eerst ingeslagen 'weg' gevolgd om bij hen te komen.. Waren we daar eindelijk, hadden ze nog niks gevangen en het zag er niet naar uit dat dat binnenkort ging gebeuren.. Het was wel even gezellig om met ze te kletsen, en uiteindelijk waren we om negen uur weer thuis.
De dag daarna, dat was dus donderdag, heb ik samen met Nat en Wilmke (andere stagiaire) gewinkeld in Aurillac. Heb hele leuke kleren gekocht, maar voor de geintresseerden; thuis laat ik alles zien.
Vrijdag zijn wij naar Lac de Miel gegaan om te zwemmen (het is hier de hele week al bloedheet). Dat was natuurlijk heerlijk. S avonds heb ik Klarinda opgehaald van de trein in Brive, samen met Laura..
Zaterdag hebben wij alle voorbereidingen getroffen voor de al lang geplande wandeltocht door de Cantal. Wat houden die voorbereidingen in?? tenten, matjes en slaapzakken regelen, borden, bestek, bekers, een pannetje, gasbrander, afwasdoekjes klaarzetten. Genoeg eten en drinken in slaan; 12 flessen water, 3 kilo brinta/muesli, macaroni met kaas en ham, suikerklontjes, mueslirepen, fruit, theezakjes, koffie.. denk dat dat het qua voeding wel was. Daarnaast nog je eigen spul verzamelen als schone kleding, schoonmaakdoekjes, toiletspullen, camera en pyama.
Stel je even voor: zes meiden, die in één ochtend alle bovenstaande dingen moeten regelen, bij elkaar zetten en in een tas zien te krijgen.. Nou, stress alom dus!! Ik denk dat ik wel tien keer op en neer ben gelopen omdat ik steeds dingen vergat..
Uiteindelijk heb ik het voor mekaar gekregen om alles in mn tas te krijgen, mn flessen, tentje en matje aan de buitenkant te binden en hem in de auto te hijsen (schrijf je dat zo?).. en JA, het was echt HIJSEN, want dat kreng woog maar liefst vijftien kilo!!!!!!!
Voordat ik verder ga, wil ik even zeggen dat jullie je geen zorgen hoeven te maken. Ik weet dat er mensen zijn die gelijk enge beelden krijgen van griezelige bergpaden en grote gevaren.. nou, voor die mensen, vrees niet, we hebben geen enge bergpaden genomen..
We zijn gewoon van die enge paden afgeweken en off road gegaan:D
zaterdag middag zijn we om vijf uur weggereden (hadden voor die tijd hier nog warm gegeten, dus dat hoefden we daar niet meer te doen). Ik denk dat we rond een uur of zeven bij ons startpunt waren; de Puy Mary. Wij hebben onze wandelschoenen aangetrokken, de tas op onze schouders gehijsd en op pad gegaan. Dit natuurlijk onder veel geklaag en gesteun door de zware tas, maar ook met ontzettend veel lol. Nathalie was de moedereend en die liep voorop, en wij liepen daar braaf achteraan, haar bevelen van links en rechts op te volgen (dat riep ze als er een auto aankwam). Na een half uurtje kwamen we bij een hutje, waar we besloten ons kamp op te slaan (dat klinkt toch wel zo stoer he!).. eerst hebben we onze tentjes opgezet, toen zijn we onder een overkapping gaan zitten onder het genot van een glas rosé en een zak chips. Nog geen tien minuten later zijn we verhuisd naar de rotsen buiten, want daar was het veel mooier en lekkerder. Ik denk dat we daar uiteindelijk tot een uur of half elf hebben gezeten, voor we onze tent in kropen. Allemaal tandjes poetsen en plassen gaan, en dat allemaal in de open natuur.. Liep je om het huisje heen, kwam je het (biologisch afbreekbare) toiletpapier van een ander tegen.. Maar het was wel echt super grappig en gezellig en leuk die avond.
Oh, wat ik bijna vergeet te vermelden, wat we die avond af hebben gesproken, is om met zn allen naar het afscheidsfeest van één van de begeleiders te gaan. Dit is 20 juni, hierna gaan we op stap met zn allen, voor de aller laatste keer, 21 juni hebben Nat en ik dan om de auto in te laden, de 22e gaan we dan op weg naar huis. Deze datum staat zo goed als vast.. Ik zeg het niet met 100% zekerheid, aangezien het dan definitief is dat ik hier weg moet..
Goed, terug naar de Cantal.
Ik heb de eerste nacht natuurlijk zo beroerd als het maar kan geslapen. Ik heb de eerste twee uur wel redelijk gerust, met name door de alcohol die we hadden genuttigd, maar ik denk dat ik daarna vanaf een uur of twee wakker heb gelegen, heel veel heb gedraaid, en Laura lief heb gevonden omdat ze tegen me aan kroop (het was namelijk nogal koud).
De volgende dag zijn we om half acht onze tentjes uitgegaan, hebben ontbeten (met een mix van pap, muesli, melkpoeder en heet water), tanden gepoetst en zijn we op weg gegaan. Wederom waren de eerste paar stappen zwaar met 15 kilo op je rug, maar toen we even op weg waren was dit niet meer onze grootste zorg..
We zijn een stukje teruggelopen de weg op, en toen een pad ingeslagen dat over de toppen van de bergen leek te lopen.. toen we echter een half uur onderweg waren, kwamen we erachter (dachten we) dat we sneller waren als we een stukkie off road zouden gaan. Nou, dat bleek niet helemaal zo te zijn. het was een vet steil stuk, met stenen, modder, gras en natuurmateriaal waar je weinig grip had (zeker met vijftien kilo op je rug). Ik liep achteraan en moest halverwege even schuilen achter een rots omdat de bovenste persoon stenen naar beneden liet rollen. Ik zat dus achter die rots, met mn handen om mn hoofd die stenen te ontwijken. Dat was wel ff eng, maar gelukkig zijn we uiteindelijk allemaal heelhuids boven gekomen. Daar hebben we even een pauze gehouden om bij te komen van de klim, en hebben uiteindelijk ons pad vervolgd (die wel op de toppen uitkwam!). We zagen echter de drie mannen die achter ons aanliepen op het pad, niet de off road kozen, een kilometer voor ons lopen. Maar wij hadden een vette adrenaline kick gehad en waren trots op onszelf.
Het pad vervolgd (hijgend, puffend en steunend maar met heel veel lol) en uiteindelijk stonden we aan de voet van de Peyre Arse (volgens mij). Hier zijn we (wederom offroad) via de rotsen omhoog geklommen en hebben ontzettend genoten van het geweldige uitzicht vanaf het hoogste punt daar. Het gaf echt een geweldig gaaf gevoel om daar te zitten, toen voelde ik me wel even heel stoer.
Na een half uurtje zijn we verder gelopen naar beneden. Wederom niet via het pad, maar off road. Dit was een helling steil naar beneden, waar vooral veel heideplantjes stonden (zoals ik die ken van de duinen in Nederland). We hadden hier wel goed veel grip en waren dus in no time beneden. Daar kwamen we Time Out 2 tegen, die daar hun zondagse wandeling aan het maken was. Onderaan was een gigantisch mooi plekje, naast een overgebleven sneeuwplakkaat, waar we hebben gelunched. Macaroni gekookt, met kaas en wat kruiden uit zakjes. We hebben hier even een kort tukkie gedaan (om niet te hoeven lopen op het heetste moment van de dag) en waren daarna weer vol energie. Het stuk daarna was een stuk over een fatsoenlijk pad (ja, ook normale paden hebben we bewandeld), en kwamen uiteindelijk onderaan de voet van de Puy Griou uit. Hier hebben we weer even wat energie opgebouwd, en toen de plannen gemaakt om naar boven te lopen. Nathalie en ik zijn echter beneden gebleven bij de tassen, omdat onze energie voorraad nog niet weer op pijl was…
Na een uurtje (ondertussen eind van de middag, uurtje of vijf), hebben we ons pad (ja een gewoon wandelpad) gevolgd op weg naar de Puy Marie (waar we ook begonnen waren). Nat en ik hadden, toen de anderen op de Puy Griou waren geklommen, even op de kaart gekeken naar de weg die we moesten lopen. Ik had dit natuurlijk uitgebreid bestudeerd, en had gezien dat we op een splitsing naar rechts moesten. Nathalie echter had dit niet gezien, en heeft ons de verkeerde kant op geloodst. Toen we terug waren gelopen naar de splitsing volgde een heel gesprek over verantwoordelijk nemen.. wij zeiden dat Nathalie geen verantwoordelijkheid kon nemen, waarom zij natuurlijk zei dat wij de kaart niet eens in handen durven te nemen om het pad te bepalen. Dit hele gesprek met een grote glimlach en buikpijn van het lachen…
Om zeven uur kwamen we een prachtige plek tegen, onderaan de Puy Griou waar we prima konden kamperen. Er stonden nog wat restanten van een hutje, waar we wat beschut waren tegen de wind. Toen Laura en ik bezig waren met het opzetten van onze tent (wat niet makkelijk was, aangezien het gras er heel hoog was) hoorden we ineens Annemieke gillen. Wat bleek nou, ze had op een ini mini klein konijntje gestaan, die had gepiept als een kikker.. lachen, gieren, brullen en uiteindelijk het beestje naast de overgebleven opgestapelde stenen van het huisje vrijgelaten.
Hebben daar nogmaals de pap gegeten, nog even zitten kletsen en toen in de tent gegaan. Nog wat heen en weer geklierd en gekletst en gelachen, en uiteindelijk zijn de meesten in slaap gevallen. Ik lag echter weer zo waardeloos dat het voor mij een nacht was met weinig slaap, veel ergernis en warme en koude golfstromen door mijn lijf. Toen ik net half in slaap was hoorde in vanuit de tent van Tine en Nathalie ineens een geschreeuw dat we bij hun tent weg moesten gaan, anders zouden ze ons terug pakken. Wij lagen echter nog allemaal in onze tent, maar hadden binnen een paar seconden allemaal onze tent opengeritst om te kijken wie er dan wel liep.. we zagen niks, dus ging maar weer liggen (niet slapen, want dat ging niet op die rotmatjes en rotslaapzakken)..
Volgende ochtend ging de wekker weer om half acht, maar duurde het iets langer dan de vorige ochtend voordat iedereen zijn tent uit was. Tijdens het opruimen van de tenten zijn we erachter gekomen dat er inderdaad iets rond de tent van Tine en Nathalie had gespookt.. We hebben er van gemaakt dat dat het konijn was die op zoek was naar zijn holletje. Dit klopte met de geluiden die Tine en Nathalie hadden gehoord (knagen aan het gras) en kleine platgetrapte stukjes gras.. hahahahaha…
Na de pap en de toiletgang (er zijn er inderdaad onder ons die in de natuur kunnen poepen) zijn we weer op pad gegaan. Na tien minuten zijn we alweer gestopt omdat iedereen zn jas uit wou doen omdat het toch al weer heet was.
Toen we uiteindelijk op de parkeerplek onder aan de Puy Marie kwamen (PM was het eindpunt voor die dag) hebben we daar een wat langere pauze gehouden, om vervolgens de weg omhoog te vervolgen. Dit ging over de asfalt weg, de reguliere weg die naar de PM leidt. Dit was echt flink afzien. Het ging alleen maar omhoog en dan in combinatie met de zware rugtas, twee nachten slecht slapen en lachbuien tussendoor, was het een kwestie van heel hard doorzetten en vooral niet denken aan de lange weg die ons nog te wachten stond. Op een gegeven moment had ik het echt gehad. Mn benen deden zeer, mn schouders en heupen waren beurs van de rugtas, en ik had het gevoel dat ik elk moment door mn benen kon zakken. We hebben op een uitzichtspunt een pauze gehouden, en toen we daarna door een haarspeldbocht liepen zagen we hoe ver we waren. Het bleek dat we al op drie kwart waren, en dat we echt nog maar een klein stukje hoefden. De opluchting was enorm, en de energie kwam op wonderbaarlijke wijze ineens weer omhoog. De laatste paar stappen naar het eindpunt (wat ook het beginpunt was) waren nog ff heel zwaar, maar toen we op de bank van het terras ploften en bedachten wat we hadden gepresteerd, waren de gevoelens van trots en vreugde zeer groot:D:D
Na een drankje op het terras hebben we de tassen in de auto gegooid, en zijn we nog ff de PM opgelopen.. ff zeg ik.. ben er al een keer eerder opgeweest en het is de meest rotte berg om te beklimmen.. de weg omhoog bestaat uit een hele steile, onnatuurlijke trap met ongelijke treden die soms hoger kwamen dan mn knie.. Ik was heel blij dat ik mn tas niet bij had, maar was toch ook wel uitgeput na die twee dagen. Bovenop waren we wederom heel blij en trots, en hadden we een vet mooi uitzicht over de wandeling die wij hebben gemaakt.
Weer naar beneden was ook weer ff zwaar met alle pijntjes die we hadden, en eenmaal echt bij de auto was het schoenen uit, voeten wassen (met de doekjes die we bij ons hadden, want voeten kunnen echt heel hard stinken) en OP NAAR DE MAC!! We hadden die middag niet gegeten, omdat we al in de planning hadden om naar Aurillac terug te rijden en langs de mac te gaan. Deze maaltijd viel echter niet zo goed.. k kreeg er buikpijn van, misselijk en knallende koppijn.. terug naar huis zakte dit gevoel wat en heb ik nog es achterom gekeken naar het gebied waar wij twee dagen in hebben rondgelopen.. Geweldig!!!!
Om zeven uur waren we thuis… toen was het een kwestie van tassen uitpakken, spullen sorteren en uitvechten wie als eerste onder de douche mocht.

Nu, na een lekker warme douche, een voeten-verzorgingsbeurt en een glas lekkere ranja, ben ik nog steeds kapot.. de spieren in mn benen doen zeer, mn knieen protesteren tegen alles en mn heupen en schouders zijn beurs van de tas.. MAAR… de toch die wij met zn zessen hebben gemaakt, was gaaf, geweldig, ontzettend mooi, en ik heb denk ik nog nooit zo genoten van een prachtig mooie omgeving. Ik voel me heel voldaan, en ben vet trots op mezelf dat ik dat ff heb volbracht.
Nou, ik denk dat het verhaal zo wel lang genoeg is.. we hebben nog een heleboel leuke dingen in het verschiet, waar ik nog maar niet teveel over zeg..

Lieve mensen, bedankt weer voor het lezen van mijn verhaal, ik leef nog, en heb me nog nooit zo groot en trots gevoeld!! Wie weet maak ik nog eens een dergelijke tocht met één van jullie…!!!!

Een dikke kus, en tot.. nahjah, de volgende keer!!!
Daaagggg